Recently NWO release a new funding call for educational innovation projects, labelled “Scholarship of teaching and Learning”. This is an interesting funding opportunity for academics who would like to strengthen their teaching. Academic teachers can apply for funds to put their innovative teaching ideas into practice. And indeed this is a good opportunity to get your funding for those teaching ideas you have been waiting to implement. This also is the time to re-think your teaching and teaching ideas and put them to the test.
Post by Category : teachers
The pedagogy of hope in times of crises 0
Last week I visited Germany for my study around the climate crisis and the issue of hope. One German student said: Can’t we as teachers just tell students to become vegetarians to save the planet?
What do you think, would it be a solution, or wise, to tell students what to eat, drink, vote, do or think in order to bring about change? I mean, shouldn’t we do something as we know that studies about the effects of climate change on young people reveal that pessimism, guilt, hopelessness and fear are common in the new generation?
Bringing about change in times of the many present day crises with all the doom stories and anxiety is an interesting, yet challenging research topic. Interestingly, precisely in the midst of complex crises, those who provide education have a crucial role: to make the new generation appear to the world as powerful and innovative (Arendt, 1958). To not reinforce fear or impose what to do or think, but have the new generation discover from hope that a different future is possible and that even a crisis includes profound problems-though complex and intractable- for which solutions can be found. A focus on hope is key!
Hope as a construct has received attention from many different angles, such as psychology, theology, philosophy and recently even famous primatologist and anthropologist Jane Goodall (2021). Yet, although many authors endorse the need and importance of hope, to date there has been little innovation in the ways in which hope can have a practical impact and lead to change, let alone in education. In my research project, hope has been incorporated into a pedagogy of hope. It holds several powerful design principles for a pedagogy of hope stemming from pilots in teacher education institutes in both the Netherlands and Germany and is now tested in the context of the climate crisis. Around this climate crisis, pre-service teachers are known to feel very committed to teaching the topic, but at the same time concerned and anxious about the climate themselves and ignorant in how to provide hopeful and effective teaching about the climate crisis in their secondary school internship classes (Bean, 2016).
The pedagogy of hope was implemented in a Dutch and German teacher education institute. The preliminary outcomes show that participants were able to formulate specific intentions that are both directed toward hope for the climate as well as easy to implement in their actual teaching in secondary education. Also, many intentions show to be action-oriented and participants often used their creativity to find non-traditional ways of conveying climate hope. We also found hindrances for teaching hopefully, such as not enough time, curriculum coverage and a lacking attention in textbooks for climate change and climate hope. Also, the different opinions that others could have could make it a controversial issue to teach in school.
On to the next steps!
Michiel Dam, researcher at ICLON, LTA teaching fellow
Hoopvol klimaatonderwijs – Universiteit Leiden
Vijf nieuwe Teaching Fellows benoemd – Universiteit Leiden
References
Arendt, H. (1958). The crisis in education. In H. Arendt (Ed.), Between the past and present. (pp. 101-124). Leuven/Apeldoorn: Garant.
Bean, H. J. (2016). Pre-Service Teachers and Climate Change: A Stalemate? Australian Journal of Teacher Education, 41(4).
Goodall, J. & Abrams, D. (2021). The Book of Hope: A Survival Guide for Trying Times. Celadon books: New York city, New York.
Rethinking Teacher Quality in University: Embracing Teacher Agency 2
Max Kusters & Arjen de Vetten
Introduction
How often have you referred to a teacher as ‘good’ or ‘bad’ in your school career? When assessing teacher quality, we often struggle with subjective judgments and varying criteria. Is a teacher considered good because they explain well? Or because the teacher’s students obtain high scores? Perhaps it depends on positive evaluations from students. In this research blog, we aim to redefine the way we assess the quality of university educators and propose a shift toward embracing teacher agency. We argue that educators should be seen as experts in their field, who can not only meet the needs of students but also foster innovation. Educators’ willingness to take responsibility and contribute to institutional progress can significantly foster a transformative educational environment. In this regard, educators transcend their traditional role as mere providers of education and instead become facilitators of educational innovation and development.
Shortcoming of current methods
The current methods of assessing the quality of university educators have been widely criticized. For instance, several studies raise concerns about the interpretation and usefulness of Student Evaluation of Teaching (SET) ratings. These studies revealed that SET ratings were significantly influenced by students’ perceptions of their educators, thereby calling into question the validity of this specific assessment tool (see Shevlin et al., 2000 and Spooren et al., 2013 for examples).
There are also educational concerns, for example, that current assessment methods do not contribute to educators’ professional development. Among other things, assessment methods are often criticized for providing little or no constructive feedback. Without this, educators may find it difficult to improve their teaching methods or address weaknesses. Moreover, critics argue that current assessments often fail to take into account the teaching context, such as subject matter, class size, level (bachelor’s or master’s), and student diversity and background. Each of these factors can significantly affect teaching methods and outcomes and should be considered when assessing educators. Moreover, current assessment methods neglect broader purposes of teaching, such as the value of mentorship and creating an inclusive learning environment.
In some institutions, however, there is already a focus on a more holistic approach that integrates different sources of feedback, such as peer evaluations and self-reflection, to gain a more accurate understanding of teacher effectiveness, for example during the University Teaching Qualification track. The ability to reflect on what works and what does not work, and to understand why, is invaluable to teacher quality. Therefore, universities play a crucial role in promoting these skills, as these skills must be recognized and valued by policy makers by reflecting them in assessments. A change to holistic assessment of educators emphasizes effective teaching and the long-term effect educators can have on student growth. Educators need to actively pursue their own development and make informed choices in any given situation, highlighting the significance of teacher agency in discussions about teacher quality.
Embracing Teacher Agency
Embracing teacher agency in the evaluation of teacher quality is crucial for fostering a culture of innovation, growth, and student-centered education. Teacher agency refers to the ability of educators to make intentional choices and take purposeful actions in their teaching practice. It involves educators’ capacity to initiate and control the learning environment, make informed pedagogical decisions in any given situation, and collaborate with colleagues and students. Teacher agency is often seen as a key factor in promoting effective teaching and learning in higher education. By recognizing and valuing teacher agency, universities can tap into the expertise and unique perspectives of their educators.
Moreover, teacher agency encourages continuous professional development. When educators have the autonomy to explore and experiment with different instructional strategies, they are more inclined to seek out new research, attend workshops, collaborate with colleagues, and reflect on their own teaching practices. This proactive approach to professional growth ultimately benefits both educators and students, as it promotes a culture of lifelong learning and innovation within the educational institution.
Embracing teacher agency also cultivates a sense of trust and collaboration between faculty members and administration. Rather than imposing rigid evaluation criteria, universities can create opportunities for open dialogue, feedback, and collaboration, allowing educators to take an active role in shaping their own professional growth and the overall direction of the institution.
Conclusion
In conclusion, embracing teacher agency is a powerful facilitator for elevating teacher quality in universities. By empowering educators to exercise their expertise, make informed decisions, and engage in continuous professional development, universities can foster a dynamic and student-centered educational environment that nurtures innovation, growth, and excellence in teaching and learning. It is essential to engage in an active debate about the assessment of educational quality and challenge the predominant reliance on quantitative evaluations such as SET. Recognizing the complexity of assessing teacher quality, we propose a paradigm shift towards valuing teacher agency in universities. By fostering a culture that empowers educators, promotes collaboration, and encourages continuous learning, we can unlock the potential for lasting educational reforms. Embracing teacher agency is crucial for assessing educators’ quality effectively. By involving educators in the assessment process and valuing their expertise, autonomy, and professional judgment, we can create a more meaningful evaluation system. Practically, this can be achieved through collaborative goal setting, self-reflection and self-assessment, peer observations and feedback, diverse assessment methods, and continuous professional development. By recognizing educators as professionals and empowering them to take an active role in their own assessment, we create a comprehensive and empowering process that benefits both educators and students. Embracing teacher agency thus not only benefits individual educators, but also fosters an educational environment characterized by its dynamic and student-centered nature. It promotes innovation, encourages growth and strives for excellence in both teaching and learning. And that’s what we call: good teaching!
References
Biesta, G., Priestley, M., & Robinson, S. (2017). Talking about education: Exploring the significance of teachers’ talk for teacher agency. Journal of curriculum studies, 49(1), 38-54.
Cherng, H. Y. S., & Davis, L. A. (2019). Multicultural matters: An investigation of key assumptions of multicultural education reform in teacher education. Journal of Teacher Education, 70(3), 219-236.
Harris, A., & Jones, M. (2019). Teacher leadership and educational change. School Leadership & Management, 39(2), 123-126.
Imants, J., & Van der Wal, M. M. (2020). A model of teacher agency in professional development and school reform. Journal of Curriculum Studies, 52(1), 1-14.
Kusters, M., van der Rijst, R., de Vetten, A., & Admiraal, W. (2023). University lecturers as change agents: How do they perceive their professional agency?. Teaching and Teacher Education, 127, 104097.
Shevlin, M., Banyard, P., Davies, M., & Griffiths, M. (2000). The validity of student evaluation of teaching in higher education: love me, love my lectures?. Assessment & Evaluation in Higher Education, 25(4), 397-405.
Spooren, P., Brockx, B., & Mortelmans, D. (2013). On the validity of student evaluation of teaching: The state of the art. Review of Educational Research, 83(4), 598-642.
Tao, J., & Gao, X. (2017). Teacher agency and identity commitment in curricular reform. Teaching and teacher education, 63, 346-355.
Passing the Buck — Blended Learning and Technology are both Accused of Low-Quality Education 0
Higher education institutions have adopted blended learning to actualize the benefits brought by technology. Specifically, the flexibility of learning afforded by blended courses make learning less dependent on specific space and time (Graham, 2006), and instructional method (Harding, 2012). In addition, blended learning is regarded as a more cost-effective approach than fully on-campus teaching (Harding, 2012). In addition to these potential benefits brought by blended learning, blended learning also provides a context in which students need to adapt themselves from the online environment to on-campus learning environments (Chiu, 2021) which at the same time, puts forward new requirements for teaching. Although many factors like teachers’ interaction with technology, academic workload, institutional environment, interactions with students, the instructor’s attitudes, and beliefs about teaching, and opportunities for professional development (Brown, 2016) are identified as factors influencing teachers’ adoption of blended learning, the institutional environment can always stand out in an authentic educational context. Many teachers are encouraged to use blended learning without thinking about whether it is aligned with their teaching goal and usually expect much from blended learning before they go to the classroom.
Potentials of blended learning
Blended learning is a balance of online learning and on-campus learning activities (Siemens, Gašević, & Dawson, 2015). Compared to on-campus and online learning, blended learning (through a Learning Management System) enables students to access learning materials whenever and wherever they want (Moskal, Dziuban, & Hartman, 2013) without the loss of obtaining in-person support and instruction in the classroom (Graham, Allen, & Ure, 2005). Additionally, blended learning can provide more effective instructional strategies to meet the course objectives than only online learning or fully on-campus learning (Graham et al., 2005; Morgan, 2002). This is probably because students can tailor their path of learning based on the personalized options afforded by blended learning (Medina, 2018). It can also improve students’ sense of belonging more than either on-campus or online learning (Rovai & Jordan, 2004). Zhu, Berri, and Zhang (2021) elaborated that, on the one hand, students may feel less disconnected because, with a blended learning situation, students can meet occasionally. On the other hand, they can have interactions and immediate feedback because they are interconnected on the online platform.
Challenges in Blended Learning
However, there are also many challenges in blended learning environments. Blended learning can be problematic if not appropriately designed and utilized. Even if appropriately designed and utilized it does not necessarily lead to the desired goal (Fisher, Perényi, & Birdthistle, 2021). Specifically, finding the optimal “blend” and coordinating all the elements is challenging for instructional designers and teachers of blended learning (Kaur, 2013). If the “blend” is not well-designed students will encounter difficulties in navigating between online learning and on-campus learning. Furthermore, there are technical challenges regarding ensuring student performance and achievement by utilizing and supporting appropriate technologies. In addition, isolation in online learning environments and distraction by non-academic online activities can hinder students’ engagement (Rasheed, Kamsin, & Abdullah, 2020). A crucial element is the amount of guidance and feedback in blended learning compared to on-campus learning due to the reduced in-person time with peers and teachers (Heinze & Procter, 2004). In all, blended learning requires more self-regulation skills and technology literacy than on-campus learning (Rasheed et al., 2020).
Technology as a Scapegoat
Ironically, although both advantages and disadvantages are afforded with the blended model, many stakeholders, like academics, course designers, and teachers, easily blamed technology for low engagement, increasing workload, and the failure of teaching. Specifically, some institutions and teachers were very glad when they heard they were allowed to return to campus. A teacher mentioned that she did not like teaching online with synchronous interaction because she felt that, to a large extent, she lost her control in building emotional bonds with students.
The distrust of technology and blended learning is very disappointing, especially to educational specialists who have invested huge amounts of energy in making blended learning more effective in learning. Joe O’Hara, a full professor of education at Dublin City University (DCU) and the president of the European Educational Research Association, commented “The ‘new normal? Two years of innovation and hard work consigned to the dustbin of (educational) history” under the news of “While some schools may close this week if local conditions are poor, they have been told days must be made up by cutting non-tuition activities.”
To be honest, we always have the problem of making education more effective. Teachers did not have scapegoats like technology to blame in the past rather than their own course design. It is always not the fault of any educational elements hindering the effectiveness of education. What really matters is how we use them in teaching and learning. To be specific, before deciding on using blended learning, think about how it can support the learning goals, fit specific learning tasks and facilitate the learning process.
Conclusions
There are no ways for us to go back to traditional teaching with the 2-year influence of online and blended learning during the pandemic. We highly recommend that teachers and course designers be more agentic in blended courses to make the best use of blended learning.
References
Brown, M. G. (2016). Blended instructional practice: A review of the empirical literature on instructors’ adoption and use of online tools in face-to-face teaching. The Internet and Higher Education, 31, 1-10. https://doi.org/10.1016/j.iheduc.2016.05.001
Chiu, T. K. (2021). Digital support for student engagement in blended learning based on self-determination theory. Computers in Human Behavior, 124, 106909. https://doi.org/10.1016/j.chb.2021.106909
Fisher, R., Perényi, Á., & Birdthistle, N. (2021). The positive relationship between flipped and blended learning and student engagement, performance and satisfaction. Active Learning in Higher Education, 22(2), 97–113. https://doi.org/10.1177/1469787418801702
Graham, C. R. (2006). Blended learning systems. In Curtis J. Bonk, Charles R. Graham (Eds.), The handbook of blended learning: Global perspectives, local designs, 1, pp. 3-21. Wiley Publishers.
Graham, C. R., Allen, S., & Ure, D. (2005). Benefits and challenges of blended learning environments. In M. Khosrow-Pour, Encyclopedia of Information Science and Technology, First Edition (pp. 253-259). IGI Global.
Kaur, M. (2013). Blended learning-its challenges and future. Procedia-social and behavioral sciences, 93, 612-617. https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2013.09.248
Harding, M. (2012). Efficacy of supplemental instruction to enhance student success. Teaching and learning in Nursing, 7(1), 27-31. https://doi.org/10.1016/j.teln.2011.07.002
Heinze, A., & Procter, C. T. (2004). Reflections on the use of blended learning. http://usir.salford.ac.uk/id/eprint/1658/1/4247745025H__CP_-_paper9_5.pdf
Medina, L. C. (2018). Blended learning: Deficits and prospects in higher education. Australasian Journal of Educational Technology, 34(1). https://doi.org/10.14742/ajet.3100
Morgan, K. R. (2002). Blended Learning: A Strategic Action Plan for a New Campus. Seminole, FL: University of Central Florida.
Moskal, P., Dziuban, C., & Hartman, J. (2013). Blended learning: A dangerous idea? The Internet and Higher Education, 18, 15-23. https://doi.org/10.1016/j.iheduc.2012.12.001
Rasheed, R. A., Kamsin, A., & Abdullah, N. A. (2020). Challenges in the online component of blended learning: A systematic review. Computers & Education, 144, 103701. https://doi.org/10.1016/j.compedu.2019.103701
Rovai, A. P., & Jordan, H. M. (2004). Blended learning and sense of community: A comparative analysis with traditional and fully online graduate courses. International Review of Research in Open and Distributed Learning, 5(2), 1-13. https://doi.org/10.19173/irrodl.v5i2.192
Joksimović, S., Kovanović, V., Skrypnyk, O., Gašević, D., Dawson, S., & Siemens, G. (2015). The history and state of online learning (pp. 95-131). In G. Siemens, D. Gašević, & S. Dawson, S. (Eds.), Preparing for the digital university: A review of the history and current state of distance, blended, and online learning, pp. 55-92. Retrieved from http://linkresearchlab.org/PreparingDigitalUniversity.pdf
Zhu, M., Berri, S., & Zhang, K. (2021). Effective instructional strategies and technology use in blended learning: A case study. Education and Information Technologies, 26(5), 6143-6161. https://doi.org/10.1007/s10639-021-10544-w
The featured image is from “Does a Broken Screen Mean Your Laptop Is Doomed https://communitycomputerservices.com/does-a-broken-screen-mean-your-laptop-is-doomed/
The research team
Linyuan Wang, PhD candidate (ICLON, Leiden University)
Dr. Arjen de Vetten (ICLON, Leiden University)
Prof. Wilfried Admiraal (Oslo Metropolitan University)
Prof. Roeland van der Rijst (ICLON, Leiden University)
Meerdere perspectieven in het klaslokaal. Het balanceren tussen afstand en nabijheid. 0
Welke onderwerpen vinden docenten geschiedenis gevoelig? Enkele jaren geleden is deze vraag aan 81 docenten geschiedenis uit Nederland voorgelegd. Wat speelt in hun lessen? Op welke manier is dat gevoelig, en voor wie?
Veelgenoemde thema’s waren; a) verschillen en conflicten tussen islamitische en niet-islamitische mensen, b) kolonialisme en c) de Tweede Wereldoorlog en Holocaust. Een kwart van de docenten gaf aan geen enkel thema als gevoelig te ervaren. Volgens docenten worden onderwerpen gevoelig doordat leerlingen sterke en tegengestelde meningen in de les naar voren brengen. Daarnaast noemen ze de emotionele betrokkenheid van leerlingen en de angst om leerlingen te kwetsen. Soms ligt de aanleiding voor gevoeligheid bij de wens van docenten om een onderwerp op een objectieve manier vanuit meerdere perspectieven te bespreken. Dat wordt niet altijd goed ontvangen door leerlingen. Tot slot wordt de onverschilligheid van leerlingen genoemd, bijvoorbeeld rond het thema kolonialisme en oorlog.
Docenten verklaarden voornamelijk dat de sociale en religieuze identificatie van leerlingen een rol speelt bij de gevoeligheid van de onderwerpen. Dit bleek uit uitspraken als ‘kruistochten worden door leerlingen uit het Midden-Oosten gezien als voorafspiegeling van westerse inmenging in het MO’ of ‘leerlingen met een moslim achtergrond voelen zich hier ongemakkelijk bij’.
Wat speelt er rond het thema Islam?
Naar aanleiding van deze uitkomsten waren we van mening dat het thema ‘lesgeven over de Islam’ nader onderzoek verdiende. Er is nog weinig zicht op de complexiteit van ervaringen van docenten met Islam gerelateerde vraagstukken. Daarom zijn er interviews afgenomen met zes docenten geschiedenis met verschillende achtergronden en werkend in verschillende contexten (wel/niet islamitisch). Docenten is gevraagd om te reflecteren op de uitkomsten van de vragenlijst. En er zijn open vragen gesteld over hun omgang met dit onderwerp in de klas en hen is een casus voorgelegd.
Alle docenten herkenden de gevoeligheid rond dit thema maar gaven tegelijkertijd aan dat ze in hun eigen onderwijs geen belemmeringen ervaarden. Docenten benadrukten ook het gevaar van een eenzijdig en een ongedefinieerd gebruik van de termen Islam en Moslims waardoor de diverse percepties rond dit thema onderbelicht blijven.
Drie dimensies
Factoren die een onderwerp gevoelig maken zijn erg afhankelijk van de betrokken personen. Persoonlijke waarden, opvattingen en identiteit van leerlingen en docenten, ingebed in een maatschappelijke context, kunnen zorgen voor complexe situaties in een klaslokaal. Daarbij zijn er veel verschillen tussen individuen en is het afhankelijk van tijd en plaats en context. Om deze complexiteit en de ervaringen van de geïnterviewde docenten te ontrafelen gebruikten we drie dimensies.
De eerste, meest voor de hand liggende, overkoepelende dimensie betreft de interpersoonlijke relatie tussen docent en de leerlingen. Nabijheid op deze dimensie is een belangrijke voorwaarde voor het creëren van een veilig klimaat voor het bespreken van gevoelige onderwerpen. Anderzijds kan er ook afstand worden gecreëerd in de relatie tussen docent en leerlingen als er grenzen en normen bewaakt moeten worden.
De tweede dimensie betreft de mate waarin docenten en leerlingen een gedeelde identiteit ervaren. Maatschappelijke en religieuze identificaties die docenten niet delen met hun leerlingen kunnen ongemakkelijk zijn. Daarnaast moeten docenten afwegen hoeveel ze van hun eigen identiteit delen met leerlingen en in welke mate ze een neutrale positie kunnen behouden. (Nationale) historische verhalen hebben een identiteitsvormende functie. Verhalen kunnen gevoelens van verbondenheid creëren maar ook buitensluiten en afkeer oproepen. Verschillende perspectieven op een historisch narratief kunnen dus botsen met een behoefte aan een gedeeld verhaal, waarin ook een docent niet geheel onafhankelijk kan zijn.
De derde dimensie betreft de mate waarin leerlingen en docenten dezelfde bronnen van kennis gebruiken bij het construeren van bovengenoemde verhalen over het verleden. Vanuit deze dimensie kan de gevoeligheid van een onderwerp geduid worden door verschillen in brongebruik en de manier waarop deze bronnen gebruikt worden. Met betrekking tot de Islam is er bijvoorbeeld weinig of eenzijdige kennis in de lesboeken. Daarnaast kunnen leerlingen en docenten bronnen van kennis verschillend benaderen, wat voor spanningen in de klas kan zorgen. Verschillende omgang met bronnen kan spelen bij complottheorieën, fake news en de spanning tussen wetenschap en religie.
Waar staan de zes docenten?
Over het algemeen bleken de dimensies bruikbaar om de uiteenlopende percepties en ervaringen van docenten in kaart te brengen. We kregen zo een genuanceerder beeld van mogelijke gevoeligheden rond islam-gerelateerde kwesties in verschillende contexten.
Op interpersoonlijk vlak viel op dat docenten nabijheid creëren door persoonlijk contact en betrokkenheid maar ook bewust afstand bewaren zodat leerlingen de kans krijgen om hun eigen meningen te ontwikkelen. Docenten benoemden hierbij ook verschil in context (onder- en bovenbouw).
Uit de analyse bleek dat docenten zich bewust waren van hun verschillende identiteiten en hier flexibel mee konden omgaan en bepaalde aspecten deelden met hun leerlingen. Eén van de docenten kon bijvoorbeeld zijn eigen achtergrond (Moslim, regionale identiteit en migratie) inzetten in de klas. Het onderscheid tussen religieus/niet-religieus en Islamitisch/niet-Islamitisch bleek niet echt aan de orde te zijn bij het typeren van deze dimensie.
Met betrekking tot brongebruik gaven alle docenten aan op een kritische manier met bronnen om te gaan. Drie docenten ervaren dat ze dit delen met hun leerlingen (vooral bovenbouw), terwijl de anderen wat meer afstand ervaarden met betrekking tot het brongebruik van leerlingen. Deze docenten ervaren ongemak door het onkritisch gebruik van (religieuze) bronnen door leerlingen.
De zes docenten zijn op verschillende manieren te positioneren op de dimensies, sterk afhankelijk van het onderwerp en de context waarin ze lesgeven. We denken dat bewust omgaan met deze dimensies docenten kan helpen met het balanceren tussen afstand en nabijheid en hun eigen positie daarin. We denken ook dat de kennisdimensie explicieter aan de orde kan worden gesteld.
Vervolg
In de lerarenopleiding verkennen we verdere mogelijkheden om met deze dimensies docenten in opleiding bewuster te maken van de mogelijkheden om gevoelige onderwerpen bespreekbaar te maken. Vooral op het gebied van brongebruik zijn we aan het ontdekken hoe verschillende bronnen van kennis vanuit verschillende benaderingen kunnen worden bevraagd. Een voorbeeld is een onlangs begonnen project waarbij we docenten geschiedenis en biologie vanuit hun vak perspectieven controversiële thema’s zoals evolutie en gender laten bevragen. Daarover in een volgende blog meer.
Verder lezen:
Savenije, G. M., Wansink, B. G. J., & Logtenberg, A. (2022). Dutch history teachers’ perceptions of teaching the topic of Islam while balancing distance and proximity. Teaching and Teacher Education, 112, [103654]. https://doi.org/10.1016/j.tate.2022.103654
A disciplinary literacies perspective on subject teaching (Or: Why every teacher is not a language teacher) 0
As I have written here before, I am a great fan of the possibilities offered by Content and Language Integrated Learning (CLIL). Having taught multiple languages in various contexts in my time, there is something very appealing about what Kees de Bot once referred to as “The Sneaky Way” (2007: 276) of helping learners acquire a language while using it to focus on curriculum content. To those with a background in second language acquisition, it just makes so much sense!
If it makes so much sense, why is it so hard for CLIL teachers to live up to the expectations outlined in the theoretical and practical literature on CLIL? In the Dutch context, several studies have drawn attention to the apparent shortcomings of CLIL classroom practice (e.g. de Graaff et al. 2007, Koopman et al. 2014, van Kampen et al. 2017, Oattes et al. 2018) when held up against models based on theories of language pedagogy and second language acquisition. Clearly, for the teachers involved in those studies, CLIL as we understand it does not make as much sense as it does to me.
Every teacher a language teacher?
As a teacher educator in the World Teachers Programme, I have the privilege of working with enthusiastic and talented new teachers from a range of disciplines. While collaborating on a forthcoming publication recently, Liz Dale and I noted that the student teachers we each work with are most receptive to the idea of CLIL when we approach it in a way that leaves space for their disciplinary identity (Dale et al., 2018). Rather than preaching the adage “every teacher is a language teacher” and asking students of biology, history or computer science to conform to the ideals that title implies, I find it more helpful to ask students to consider the roles of language and communication as integral aspects of their existing expertise in their subject. “Every discipline has its own ways of thinking, behaving and communicating” seems a more constructive approach that does justice to teachers’ real areas of expertise. As a teacher educator, it is not my job to turn all teachers into language teachers, but to help them recognise and make salient to learners (Ball et al., 2015) the language and culture of their subject in ways appropriate to their age and level of readiness (see Coyle & Meyer’s (2021) Lego model for an illustration).
A new perspective on perspectives
This idea that each subject has its own “culture” (Coyle, 2015) is a crucial aspect of disciplinary literacies. This is a similar view to that taken in Fred Janssen’s perspective-oriented education, which takes as its basis the idea that different disciplines view phenomena through different lenses. What disciplinary literacies adds to the discussion, however, is the idea that different perspectives are communicated in different ways and through different means (or ‘text types’). A social scientist is likely to use different sources and produce different types of output than a mathematician or an art historian, and will therefore need support from a teacher who is an expert in the genres of their subject. This applies in foreign-language CLIL settings, but also in mainstream settings: after all, who speaks ‘Geography’ or ‘Physics’ as their home language?
So what about the language teacher?
Does this mean that language teachers have to relinquish their dream of teaching language “The Sneaky Way”? I think not. In fact, I would argue that a disciplinary literacies approach finally offers language teachers the opportunity to realise that dream within their own subject. Language teachers are experts in content areas such as literature, linguistics, culture and intercultural communication (Meesterschapsteam mvt, 2022). Rethinking language curricula around content such as these would reposition language subjects as disciplines in their own right, with their own perspectives and disciplinary literacies (see also an earlier post on this).
Next steps
Having established that teachers are well-equipped to support development of disciplinary literacies from their own subject perspectives without compromising their disciplinary identity, the question remains as to how best to support them in finding the best ways to do so. Do you have ideas for how to approach this or are you interested in carrying out research? Get in touch with your ideas via t.l.mearns@iclon.leidenuniv.nl.
And… Join us at World CLIL 2022!
Want to connect with colleagues in the international CLIL community? On 7-8 July this year, ICLON will team up with Nuffic to host the World CLIL conference in the Hague. We promise a packed programme with a wide range of workshops on location and over a hundred presentations and symposia available to both on-location and online participants. Registration is open until the 15th of June, but why wait? See www.worldclil.com for more information.
References
Ball, P., Kelly, K., & Clegg, J. (2015). Putting CLIL into Practice. Oxford: Oxford University Press.
de Bot, K., 2007. Language Teaching in a Changing World. The Modern Language Journal, 91(2), pp. 274-276.
Coyle, D. (2015). Strengthening integrated learning: Towards a new era for pluriliteracies and intercultural learning. Latin American Journal of Content and Language Integrated Learning, 8(2), 84-103, doi:10.5294/laclil.2015.8.2.2
Coyle, D., & Meyer, O. (2021). Beyond CLIL: Pluriliteracies Teaching for Deeper Learning. Cambridge UK: Cambridge University Press.
Dale, L., Oostdam, R., & Verspoor, M. (2018). Searching for identity and focus: towards an analytical framework for language teachers in bilingual education. Journal of Bilingual Education and Bilingualism. 21(3), 366-383 DOI: 10.1080/13670050.2017.1383351
de Graaff, R., Koopman, G. J., Anikina, Y., & Westhoff, G. (2007). An Observation Tool for Effective L2 Pedagogy in Content and Language Integrated Learning (CLIL). International Journal of Bilingual Education and Bilingualism, 10(5), 603-624. doi:10.2167/beb462.0
van Kampen, E., Meirink, J., Admiraal, W., & Berry, A. (2017). Do we all share the same goals for content and language integrated learning (CLIL)? Specialist and practitioner perceptions of ‘ideal’ CLIL pedagogies in the Netherlands. International Journal of Bilingual Education and Bilingualism, Online first. doi:10.1080/13670050.2017.1411332
Koopman, G. J., Skeet, J., & de Graaff, R. (2014). Exploring content teachers’ knowledge of language pedagogy: a report on a small-scale research project in a Dutch CLIL context. The Language Learning Journal, 42(2), 123-136. doi:10.1080/09571736.2014.889974
Meesterschapsteam mvt (2022). Visie op de toekomst van het curriculum Moderne Vreemde Talen. Accessible via https://modernevreemdetalen.vakdidactiekgw.nl/wp-content/uploads/sites/6/2022/04/Basistekst-visie-4.4.pdf
Oattes, H., Oostdam, R., De Graaff, R., Fukkink, R., & Wilschut, A. (2018). Content and Language Integrated Learning in Dutch bilingual education. How Dutch history teachers focus on second language teaching. Dutch Journal of Applied Linguistics, 7(2), 156-176. doi:10.1075/dujal.18003.oat
Leiderschap in onderwijs 0
Op 20 april wordt tijdens het jaarlijkse conferentie van American Educational Research Association (AERA) een invited symposium gehouden over ‘educational leadership’ op initiatief van de Vereniging voor Onderwijs Research (VOR) divisie Beleid & Organisatie. Vier interessante papers worden besproken allemaal met een andere invalshoek op onderwijskundig leidershap; formeel leiderschap, informeel leiderschap, gericht op innovatie gericht op persoonlijke groei; Allemaal onderdelen van leiderschap.
LOL en SKO
Onderwijskundig leiderschap staat steeds meer in de aandacht zowel in onderwijsonderzoek als bij het opleiden van docenten. Het concept lijkt iets te bevatten waar we als onderwijsonderzoekers, onderwijsadviseurs, en docent trainers hebben gemist of altijd al hebben gezocht. Om veranderingen in het onderwijs echt te laten slagen is leidershap nodig, en dat leidershap hoeft niet altijd direct gerelateerd te zijn aan formele leiderschapsposities. Evenzo is persoonlijk leiderschap nodig om te groeien en je eigen werkzaamheden te veranderen. De leergang Onderwijskundig leiderschap (LOL) is een expliciete uiting van het vormen van leiderschap in onderwijs. De Leergang wordt in Leiden aangeboden vanuit het Leiden-Delft-Erasmus verband. Het doel van de leergang is “het ontwikkelen van een brede en praktijkgerichte visie op onderwijs en onderwijsvernieuwing bij de deelnemers.” Onderwijskundig leidershap begint kennelijk bij het inzicht hebben in je eigen visie op onderwijs en daarop reflecteren. Daarmee is het niet vreemd dat ook bij de Senior Kwalificatie Onderwijs (SKO) staat visievorming en onderwijsvernieuwing centraal. Vooral ook de invloed die de kandidaat heeft op collega’s in en buiten het eigen instituut wordt gezien als een indicator voor senioriteit en leiderschap.
Conceptualiseren
De manier waarop wij ‘leiderschap’ conceptualiseren lijkt de belangrijkste factor die van invloed is op hoe wij onderwijsverandering en onze eigen groei ervaren. Effectief onderwijskundig leiderschap binnen ondersteunt en stimuleert onder andere samenwerking, collectief leren en het opbouwen van gedeelde referentiekaders binnen de organisatie. Het uitbreiden van ons begrip van leiderschapsvormen kan helpen om de voortdurende verandering in onderwijs te ondersteunen en te stimuleren. Daarmee is dit concept interessant om verder te verkennen in onderzoek naar didactiek en het leren van docenten.
In het symposium zullen door de sprekers verschillende vormen van leiderschap in onderwijs besproken worden, zoals transformationeel leiderschap, inclusief leiderschap, gedistribueerd leiderschap en gedeeld leiderschap. Ook zullen diverse contexten en onderwijsorganisatievormen langskomen. Welke vorm van leiderschap, welke organisatiecultuur, welke structuren en welk HR-beleid het meest geschikt zijn, hangt sterk af van de actoren, context en doel. In elke context zijn verschillende variabelen, zoals overtuigingen, attitudes, vaardigheden, en mogelijkheden van doorslaggevend belang in relatie tot welke vorm van leiderschap en welke leiderschapsstructuur gewenst is.
Teacher agency
Ik raad het iedereen aan die interesseert in onderwijsvernieuwing en docentontwikkeling om kennis te nemen van dit symposium. Teacher agency, leren van docenten, pedagogical content knowledge, kennisbasis van docenten; ik kan me bijna geen onderwerp voorstellen die besproken is in onze onderzoeksgroep, die niet op een of andere manier gerelateerd is aan ‘leiderschap in onderwijs’.
Mag een leraar weer leraar zijn? 0
Studenten moeten hybride worden opgeleid om maar niet in het fuik van het leraarschap terecht te komen. Blijkbaar is het leraarschap iets heel ergs wat je wel een paar jaar kunt doen, maar je moet vooral je opties open houden om aan het leraarschap te kunnen ontsnappen. Maar zou een leraar het niet geweldig moeten vinden om bij te mogen dragen aan de ontwikkeling van jonge mensen? En zou onze maatschappij niet juist het leraarschap hogelijk moeten waarderen in plaats van als een fuik te bestempelen?
Tevredenheid leraren
Deze zomer heb ik me eens verdiept in de data van de Teaching and Learning International Survey om te kijken wat leraren tevreden leraren maakt. In deze survey, die in 2018 is afgenomen (en daarvoor in 2008 en 2013), is veel relevante informatie bevraagd over gevolgde opleidingen en professionalisering van leraren, hun motivatie, hun ervaringen met het leraarschap en werkomstandigheden in school. Ik heb uitsluitend naar de data van de leraren in het primair onderwijs en de onderbouw van het voorgezet onderwijs in Nederland en Vlaanderen gekeken omdat deze data beschikbaar zijn. En daar kwam een eenduidig plaatje uit, voor primair en voortgezet onderwijs, en voor Nederland en Vlaanderen. Tevredenheid van leraren wordt vooral bepaald door zaken die een leraar leraar maakt: hun motivatie voor het leraarsberoep en de werkomstandigheden in school.
Motivatie voor het leraarsberoep
Wat betreft hun motivatie voor het leraarsberoep zijn tevreden leraren vooral leraren die het maatschappelijke nut van het leraarschap erkennen en willen bijdragen aan de ontwikkeling van jonge mensen. Tevreden leraren zijn veelal ook leraren die het leraarschap als eerste beroepskeuze hadden. Salaris, vaste baan en prettige werktijden blijken geen verschillen te verklaren in tevredenheid van leraren met hun beroep.
Werkomstandigheden in school
Ook goede werkomstandigheden in school maken leraren meer tevreden. Vooral een schoolklimaat waarin sprake is van een veilige en respectvolle leer- en werkomgeving maakt veel uit. Maar werkomstandigheden kunnen ook negatief uitpakken, zoals ervaren barrières voor het volgen van professionele ontwikkeling en gevoelens van stress en spanning door onder meer werkdruk en veel andere taken dan het verzorgen van onderwijs.
Dus?
Leraren zijn tevreden als zij leraar mogen zijn, zij bij kunnen dragen aan de ontwikkeling van jonge mensen, zij zich vooral met onderwijs kunnen bezighouden en hun beroep wordt gewaardeerd. Hybride loopbanen kunnen studenten aantrekken voor de lerarenopleiding en tijdelijk een lerarentekort oplossen, maar blijven deze leraren wel behouden voor het beroep? Zouden we ons niet veel meer moeten richten op de zaken die juist voor het leraarschap van belang zijn in plaats van dit te zien als een fuik waar je vooral uit moet geraken? En dus meer op waarderen en erkennen van het leraarsberoep? Daarmee wordt het leraarschap voor studenten een aantrekkelijke optie en voor leraren een waardering voor wat zij doen. De keuze om juist het leraarschap centraal te stellen draagt op termijn meer bij aan het terugdringen van het lerarentekort dan het aantrekken van nieuwe doelgroepen die binnen no time het leraarschap weer vaarwel hebben gezegd.
Mag een leraar weer gewoon een leraar zijn?
Op naar 40 jaar inspirerend voor de klas 0
Het lerarentekort in het primair en voortgezet onderwijs is dagelijks in het nieuws. Scholen sturen vertwijfeld klassen naar huis, onderwijstijd wordt ingekort en beleidsmakers zijn ten einde raad. Lerarenopleidingen worden aangespoord meer beginnende leraren af te leveren, maar mede door het imago van docentschap lukt dat maar mondjesmaat. Je hoort maar weinig over het behoud van leraren voor het beroep, en dan met name van de oudere leraar.
Oudere leraren
In de discussies worden oudere leraren steevast weggezet als een groep verzuurde leraren die niets meer willen en geen click meer hebben met hun leerlingen. Uit onder meer de dissertatie van Veldman (2017) naar arbeidstevredenheid van oudere leraren blijkt dat dit maar een klein deel van de waarheid is. Het directe contact met leerlingen is voor de ene leraar wel een bron van tevredenheid met het beroep, maar voor de andere leraar een reden om het aantal uren lesgeven te verminderen, een andere functie in school te ambiëren of het onderwijsberoep zelfs te verlaten.
Vier typen
Op basis van gegevens over hun relatie met leerlingen en arbeidstevredenheid in het algemeen onderscheidt Veldman vier typen oudere leraren (met tussen haakjes het aandeel in de gehele steekproef):
1. Positieve overschatters (43%)
2. Positieve onderschatters (36%)
3. Negatieve onderschatters (9%)
4. Negatieve realisten (12%)
Positieve overschatters
Positieve overschatters hebben geen reëel beeld van de kwaliteit van de relatie met hun leerlingen. Zij overschatten deze, en dan met name het creëren van een veilig en positief leerklimaat voor leerlingen. Wel zijn zij mede daardoor tevreden met hun werk, met name over de aard van het werk en de ondersteuning door het management. Zij prenten zichzelf in een goede relatie met leerlingen te hebben.
Positieve onderschatters
Ook positieve onderschatters hebben geen reëel beeld van de kwaliteit van de relatie met hun leerlingen. Zij onderschatten de kwaliteit van hun relatie met leerlingen, maar leerlingen waarderen de relatie wel positiever dan bij de Positieve overschatters. Dat geldt met name voor het creëren van een veilig en positief leerklimaat voor leerlingen. Mede daardoor zijn de positieve onderschatters tevreden met hun werk, met name over de aard van hun werk en de relatie met collega’s in school. Zij wapenen zich tegen mogelijk negatieve beelden van hun leerlingen.
Negatieve onderschatters
En ook de negatieve onderschatters hebben geen reëel beeld van de kwaliteit van de relatie met hun leerlingen. Zij onderschatten hun relatie met leerlingen, die hen vergelijkbaar waarderen als de Positieve overschatters. Verder zijn zij ontevreden over hun werk en dan met name over de aard van het werk en de werkomstandigheden. Zij leggen de schuld van hun ontevredenheid vooral bij externe factoren in school en bij de overheid.
Negatieve realisten
De negatieve realisten, ten slotte, vormen de enige groep leraren met een reëel beeld van de kwaliteit van de relatie met hun leerlingen. Zowel de leraren als hun leerlingen waarderen de relatie laag, terwijl de leraren ook weinig ambities hebben op het vlak van de relatie met leerlingen. Verder zijn deze leraren ontevreden over hun werk en dan met name over de aard van hun werk. Over andere zaken, zoals relatie met collega’s, werkomstandigheden en ondersteuning door het management, zijn zij tevreden. Zij hechten meer waarde aan andere aspecten van het beroep van docent dan het direct onderwijzen van leerlingen.
Dus…
Ongeveer 10% van de oudere leraren uit de typologie lijkt op het stereotype beeld dat wordt geschetst. Maar voor de overige 90% van de oudere leraren lijken er voldoende mogelijkheden om hen voor het beroep van leraar te behouden. Oudere leraren kunnen worden begeleid in het helder krijgen wat hen nog drijft als leraar (negatief realisten), in het formuleren van meer realistische ambities waardoor zij meer werkvreugde halen uit hun relatie met leerlingen (negatieve onderschatters) of beter gebruik maken van de kwaliteit van de relatie (positieve overschatters), en in het verkrijgen van meer zelfvertrouwen in de relatie met hun leerlingen (positieve onderschatters).
Meer ondersteuning en facilitering van oudere leraren kunnen oudere leraren helpen om de interactie met hun leerlingen te herwaarderen, een weloverwogen keuze te maken om vanuit een positieve motivatie iets anders te gaan doen dan lesgeven en (opnieuw) te motiveren voor het beroep van docent. In beleidsmaatregelen rond het reduceren van het lerarentekort zou hiervoor veel meer aandacht moeten komen.
Literatuur
Admiraal, W., Veldman, I., Mainhard, T., & Tartwijk, J van. (2019). A typology of veteran teachers’ job satisfaction: Their relationships with their students and the nature of their work. Social Psychology of Education, 22(2), 337-355.
Veldman, I. (2017). Stay or leave? Veteran teachers’ relationship with students and job satisfaction. Academisch proefschrift Universiteit Leiden.
Recent Comments